Wie jong was in de jaren zestig zal zich er veel van herinneren. En er met nostalgie aan terugdenken. Wie daarna kwam kijkt met meer afstand en ziet vooral de hoogte- en dieptepunten die steeds worden aangehaald. Was het werkelijk zo’n revolutionaire tijd, of zijn de herinneringen en de eigentijdse getuigenissen te veel gekleurd? Het Grote Jaren 60 Boek laat de werkelijkheid zien, genuanceerder en soms net iets anders dan we dachten.
Ons beeld van de jaren zestig wordt voor een belangrijk deel bepaald door het werk van fotojournalisten. Onder anderen Piet Boonstra, Dolf Henneke, Fotopersbureau Het Zuiden en Ben van Meerendonk met zijn Algemeen Hollands Fotopersbureau voorzagen de dagbladen van beeldmateriaal van actuele gebeurtenissen. Net zoals het samenwerkingsverband van Joep Friezer, Theo Meijer en Tiemen van der Reijken, en de grote fotopersbureaus Anefo en ANP. En in Zeeland legde onder andere Jacqueline Midavaine het dagelijkse leven vast. Want dat dagelijkse leven ging ook gewoon door. Tijdschriften werden gevuld met aanlokkelijke studiofotografie van de nieuwste mode en interieurs. De Spaarnestad drukte in steeds betere kwaliteit en kleuren af. Maar ook de televisie verruimde onze blik op de globale samenleving.
In een tijd waarin de vooroorlogse en de naoorlogse generaties elkaar op allerlei plekken en standpunten tegenkwamen (en tegen elkaar opbotsten) veranderden perspectieven net zo zeer als het straatbeeld. Lang haar en korte rokjes, straten die gevuld raakten met auto’s. Welvaart tegenover woningnood, traditionele rolpatronen tegenover persoonlijke en vrije ontwikkeling. Het Grote Jaren 60 Boek laat zien hoe de jaren vijftig worden afgeschud en de toekomst wordt ingestapt. Al duurde het voor sommigen iets langer voor ze zich dat realiseerden. Het was zonder twijfel het begin van een moderne tijd.
